Πολιτικής ληστείας το εγκώμιον.
«Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. (Αλ. Παπαδιαμάντη, Οι χαλασοχώρηδες).
Η πολιτική ληστεία ή η ληστεία μέσω της πολιτικής, συνιστά μια εκσυγχρονισμένη μορφή της ληστείας του κοινού ποινικού δικαίου. (Μιλάμε για την ελληνική περίπτωση).
Πριν την θεσμοθέτηση δικαιϊκών κανόνων στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, το παραδοσιακό δίκαιο ήταν σχετικά απλό. Ο ηγεμόνας, ο εκκλησιαστικός άρχοντας και το ισνάφη των εντολοδόχων τους, θεσπίζει τους κανόνες του δικαίου ελέω της θεϊκής εντολής που νομιμοποιεί την εξουσία. Αντίστοιχα, στο φεουδαρχικό περιβάλλον, ο φεουδάρχης θεσπίζει τους κανόνες δικαίου και ασκεί την εκτέλεσή τους. Σε συνθήκες φυσικής αγριότητας, ο έχων πλεόνασμα στην άσκηση βίας θέτει και τους κανόνες του. Στην αστική δημοκρατία, εννοείται ότι το σώμα των αντιπροσώπων του λαού θεσμοθετεί εν ονόματι του ίδιου του λαού, που παρέχει και την σχετική νομιμοποίηση. Φυσικά η μεταφυσική αντίληψη που υπεισέρχεται εδώ, είναι ότι οι αντιπρόσωποι θεσμοθετούν βάσει κανόνων «καθαρού» δικαίου με τέτοιο τρόπο, ώστε η βούληση του «λαού» να καταλαμβάνει το νου τους, με αποτέλεσμα να γίνονται όργανα αυτής της συλλογικής λαϊκής βούλησης.
Ας αντιπαρέλθουμε όλα τούτα κι ας δεχτούμε απλά ότι για να καταστεί κάποιος αντιπρόσωπος του λαού, πρέπει να βρει μια κατάλληλη πελατεία, να εγγυηθεί την παροχή ασφάλειας στα πρότυπα της φεουδαρχικής σχεδόν υποτέλειας και ελέω αυτού του πελατειακού δικτύου να γίνει ο μεταφυσικός φορέας της βούλησης του πελατειακού «λαού» του. Αν βέβαια διαθέτει πελατειακά δίκτυα με αντικρουόμενα συμφέροντα, εκεί οφείλει να υποκλέψει την ψήφο εκείνων που πρόκειται να προδώσει στη συνέχεια.
Σημασία έχει ότι όταν ο εκπρόσωπος του λαού καταλάβει την εξουσία μπορεί να θεσμοθετεί ελεύθερα, βολεύοντας πρώτα τους άμεσους συγγενείς και κατόπιν τους υπόλοιπος., με μια σειρά πελατειακής προτεραιότητας. Δεδομένης της κατοχής του συνόλου του κράτους από ένα πελατειακό κόμμα εξουσίας, δεν τίθεται θέμα τιμωρίας. Δεδομένου επίσης ότι δύο μόνο κόμματα αλώνουν διαδοχικά το κράτος, υπάρχει η δέουσα κατανόηση και συνεννόηση στην αρπαγή.
Με τα δεδομένα αυτά, η ληστεία του κράτους, δηλαδή η αρπαγή του πλούτου των μη ενταγμένων στα πελατειακά δίκτυα υπηκόων, εξυπηρετεί ένα ευρύ πελατειακό δίκτυο που είχε την τύχη ή το κυνισμό, να ενταχθεί στο «σύστημα».
Αν αποκόψουμε το εποικοδόμημα του συστήματος από τις ρητορικές ωραιοποιήσεις, θα δούμε ότι αυτό που μένει, είναι το σύγχρονο ανάλογο δύο συμμοριών που με κοινή συμφωνία κλέβουν εναλλάξ τους ανυποψίαστους κατοίκους κάποιων περιοχών. Από μια άποψη είναι κάτι ανάλογο της μαφίας, με τη μόνη διαφορά ότι τούτη εδώ είναι θεσμικά ενσωματωμένη στο πολιτικό σύστημα.
Αν ατενίσουμε την ιστορία αυτού του κράτους, θα δούμε το ίδιο παιχνίδι των συμμοριών να παίζεται αδιάλειπτα. Οι ίδιοι ρόλοι με άλλους ηθοποιούς. Μεγαλόστομες ρητορικές στη σκηνή και ήχοι αργυρίων στα παρασκήνια.,,,
Η πολιτική ληστεία ή η ληστεία μέσω της πολιτικής, συνιστά μια εκσυγχρονισμένη μορφή της ληστείας του κοινού ποινικού δικαίου. (Μιλάμε για την ελληνική περίπτωση).
Πριν την θεσμοθέτηση δικαιϊκών κανόνων στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, το παραδοσιακό δίκαιο ήταν σχετικά απλό. Ο ηγεμόνας, ο εκκλησιαστικός άρχοντας και το ισνάφη των εντολοδόχων τους, θεσπίζει τους κανόνες του δικαίου ελέω της θεϊκής εντολής που νομιμοποιεί την εξουσία. Αντίστοιχα, στο φεουδαρχικό περιβάλλον, ο φεουδάρχης θεσπίζει τους κανόνες δικαίου και ασκεί την εκτέλεσή τους. Σε συνθήκες φυσικής αγριότητας, ο έχων πλεόνασμα στην άσκηση βίας θέτει και τους κανόνες του. Στην αστική δημοκρατία, εννοείται ότι το σώμα των αντιπροσώπων του λαού θεσμοθετεί εν ονόματι του ίδιου του λαού, που παρέχει και την σχετική νομιμοποίηση. Φυσικά η μεταφυσική αντίληψη που υπεισέρχεται εδώ, είναι ότι οι αντιπρόσωποι θεσμοθετούν βάσει κανόνων «καθαρού» δικαίου με τέτοιο τρόπο, ώστε η βούληση του «λαού» να καταλαμβάνει το νου τους, με αποτέλεσμα να γίνονται όργανα αυτής της συλλογικής λαϊκής βούλησης.
Ας αντιπαρέλθουμε όλα τούτα κι ας δεχτούμε απλά ότι για να καταστεί κάποιος αντιπρόσωπος του λαού, πρέπει να βρει μια κατάλληλη πελατεία, να εγγυηθεί την παροχή ασφάλειας στα πρότυπα της φεουδαρχικής σχεδόν υποτέλειας και ελέω αυτού του πελατειακού δικτύου να γίνει ο μεταφυσικός φορέας της βούλησης του πελατειακού «λαού» του. Αν βέβαια διαθέτει πελατειακά δίκτυα με αντικρουόμενα συμφέροντα, εκεί οφείλει να υποκλέψει την ψήφο εκείνων που πρόκειται να προδώσει στη συνέχεια.
Σημασία έχει ότι όταν ο εκπρόσωπος του λαού καταλάβει την εξουσία μπορεί να θεσμοθετεί ελεύθερα, βολεύοντας πρώτα τους άμεσους συγγενείς και κατόπιν τους υπόλοιπος., με μια σειρά πελατειακής προτεραιότητας. Δεδομένης της κατοχής του συνόλου του κράτους από ένα πελατειακό κόμμα εξουσίας, δεν τίθεται θέμα τιμωρίας. Δεδομένου επίσης ότι δύο μόνο κόμματα αλώνουν διαδοχικά το κράτος, υπάρχει η δέουσα κατανόηση και συνεννόηση στην αρπαγή.
Με τα δεδομένα αυτά, η ληστεία του κράτους, δηλαδή η αρπαγή του πλούτου των μη ενταγμένων στα πελατειακά δίκτυα υπηκόων, εξυπηρετεί ένα ευρύ πελατειακό δίκτυο που είχε την τύχη ή το κυνισμό, να ενταχθεί στο «σύστημα».
Αν αποκόψουμε το εποικοδόμημα του συστήματος από τις ρητορικές ωραιοποιήσεις, θα δούμε ότι αυτό που μένει, είναι το σύγχρονο ανάλογο δύο συμμοριών που με κοινή συμφωνία κλέβουν εναλλάξ τους ανυποψίαστους κατοίκους κάποιων περιοχών. Από μια άποψη είναι κάτι ανάλογο της μαφίας, με τη μόνη διαφορά ότι τούτη εδώ είναι θεσμικά ενσωματωμένη στο πολιτικό σύστημα.
Αν ατενίσουμε την ιστορία αυτού του κράτους, θα δούμε το ίδιο παιχνίδι των συμμοριών να παίζεται αδιάλειπτα. Οι ίδιοι ρόλοι με άλλους ηθοποιούς. Μεγαλόστομες ρητορικές στη σκηνή και ήχοι αργυρίων στα παρασκήνια.,,,
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire